Verslag; Manchester United - Liverpool F.C.
Manchester United – Liverpool (0-4) 0-5
(Keïta 5’, Jota 13’, Salah 38’, Salah 50’, Salah 50’)
Wat een week. Liverpool wint voor de tweede keer op rij een uitwedstrijd in de Premier League met 5-0, terwijl ze midweeks Atletico nog even verslaan in Madrid. Omdat waarschijnlijk iedereen de wedstrijd van gisteren gezien heeft, zal ik me in dit verslag niet teveel richten op het wedstrijdverloop. In plaats daarvan probeer ik op te schrijven wat mij bij zal blijven van deze historische wedstrijd tegen onze aartsrivaal.
Eerst wat statistieken. Voor Liverpool was het de negende uitwedstrijd op rij (alle competities), waarin ze drie of meer doelpunten maakten. Voor Manchester United was het de zwaarste thuisnederlaag ooit tegen Liverpool. De laatste keer dat de thuisploeg überhaupt zo vernederd werd, was in de jaren ’50. Toen was het voor het laatst dat United bij rust 4-0 achter stond (1954) en ook voor het laatst dat ze thuis zonder zelf te scoren met vijf goals verschil verloren (1955). Dan Salah. Die scoorde gisteren voor de tiende wedstrijd op rij (alle competities). Hij is nu de eerste speler die tegen Man United op Old Trafford in de Premier League een hattrick heeft gescoord. En met zijn goals is hij Didier Drogba gepasseerd als meest scorende Afrikaan in de Engelse competitie. Wauw.
Dan over de ‘tegenstander’. Op een schot van Fernandes na drie minuten na, leek United meer met ons te spelen dan tegen ons. Micah Richards legde bij de analyse bij Match of the Day goed uit wat het verschil is tussen Liverpool en ManU: wij zijn een team, zij een groep hele goede, maar individuele spelers. Het beste voorbeeld is wanneer Greenwood en Fernandes van een afstandje hun handen in de lucht gooien na de 2-0, terwijl ze vlak daarvoor allebei hun man laten lopen. Het is te hopen dat Ole zijn baan behoudt, want hij lijkt totaal niet in staat om zijn team beter te laten spelen. Maar met wedstrijden tegen Spurs, Atalanta en City voor de boeg, lijkt die kans me klein.
Er waren een paar camerabeelden die ik zal onthouden van de wedstrijd van gisteren. De eerste is het gezicht van Maguire na de 2-0, nadat hij eerst tegen zijn eigen teamgenoot oploopt en daarna rond de penaltystip blijft staan kijken in plaats van meeverdedigen. De tweede het beeld van de ‘fans’ die nog voor de rust het stadion verlaten. Ten derde de shots van de Sirs op de tribune: eerst Ferguson, binnensmonds vloekend, en daarna King Kenny met een brede glimlach. En tot slot het beeld van Ronaldo die in de middencirkel minutenlang met z’n handen in zijn zij naar het spel staat te kijken, nadat hij in balbezit een pass zomaar in de tribune schiet.
Deze wedstrijd laat volgens mij goed zien dat niet alles te koop is in het voetbal. United heeft deze zomer met geld gesmeten en Ronaldo laten terugkeren om de fans tevreden te houden. Nu zitten ze met een selectie die totaal uit balans is (overdreven veel goede en dure aanvallers, weinig kwaliteit achterin) en een enorm ego-probleem in de kleedkamer. Wij hebben deze zomer zuinig geïnvesteerd in nieuwe spelers (Konate was erg goed gisteren), en in plaats daarvan het team bij elkaar gehouden door contracten te vernieuwen. Onze ‘transfers’ vinden plaats op het trainingsveld: jarenlang heel hard werken met min of meer dezelfde groep en samen steeds beter worden. En dan krijg je uiteindelijk een team dat in één week drie uitwedstrijden wint, met twee doelpunten tegen en dertien doelpunten voor.
Verslag; Joachim Springer
