Droomweekend !!
DROOMWEEKEND
Voorbereidingen op een weekend Liverpool: inschrijven voor de tickets in de zomer, afwachten of je mag gaan, vliegtickets boeken en een hotel uitzoeken, daar was ik de afgelopen maanden mee bezig. Mijn negenjarige zoon, Jesse, keek ondertussen YouTube filmpjes, stelde Google of zijn ouders een heleboel vragen en werd langzaam steeds zenuwachtiger zodra de datum dichterbij kwam. Zodra we zaterdag echter vanuit de bovenste verdieping van bus 917 Anfield zagen opdoemen verkeerden we in een droomwereld. Ons vader-zoon weekend tijdens Liverpool FC tegen Watford was vanaf dat moment pure magie.
Twee jaar geleden werden we lid van Alsin. Nog langer geleden was ik fervent Liverpool supporter maar dat gevoel was langzaam verdwenen. Met de huidige successen druppelden de beelden uit Engeland steeds vaker onze huiskamer weer in. De Liverpool genen bleken toch doorgegeven want mijn zoontje werd langzaam een steeds fanatieker Red. De Europese wedstrijden werden live gekeken maar ook de zondagochtenden werden gevuld met Match of the Day. Een logische stap was een wedstrijdbezoek, iets waar ik zelf in mijn hoogtijdagen rond 2000 nooit aan toe was gekomen. We wilden er iets bijzonders van maken en niet zomaar een voetbalreisje boeken en doorliepen het Alsin traject waardoor we eigenlijk nog steeds meer in de stemming kwamen om te gaan. Enthousiaste mails, verslagen en aankondigingen bleek het ultieme voorspel. Toen aan het begin van het seizoen het bericht kwam dat we twee kaarten hadden binnengesleept was de vreugde groot en tegelijkertijd begon het geregel.
Zaterdagochtend vroeg begon het avontuur met een vroege vlucht naar Manchester, een bumpy treinrit naar Liverpool en daarna de weg zoeken door een wat chaotisch stationsgebied. Enige stressverzachter was de grote glimlach van Jesse die sinds we op het perron stonden van Liverpool Lime Street was verschenen. Eenmaal buiten bleek alles op zijn Engels geregeld, keurige rijen en aardige officials die je op weg helpen. Wat een verademing met de logistieke nachtmerrie die we bij onze Nederlandse club soms moeten doorstaan. Van verkeerslicht naar verkeerslicht werden we met lichtsnelheid naar Anfield Road gezogen. Eenmaal met het stadion in zicht leek de wereld weer even stil te staan. Als verdoofd en met weinig woorden liepen we hand in hand de bus uit richting Anfield. Zonder erbij na te denken en in een soort van verdoofde toestand liepen we maar een rondje om het complex. De koude wind deed ons nog maar weinig maar maakte ons wel wakker. Na deze onderdompeling besefte we dat we onze kaarten nog moesten fiksen, foto’s voor thuis moesten maken en vooral zo snel mogelijk door naar stap twee: het stadion in, nog een uur tot de wedstrijd!
Op een ijskoude hoek tussen de hamburgers en de fanstore stond John ons op te wachten. Deze Alsin-held had onze kaarten en daarnaast een mooie verrassing. Ons debuut op Anfield mochten we maken op The Kop. Jesse, goed ingelezen in de historie zette grote ogen op. Met de kaarten in de hand bewogen we ons direct naar de ingang, door de poortjes de trappen op. Stiekem wierpen we alvast een blik op de tribune maar eerst was het nog tijd voor een hotdog en toiletbezoek. Eenmaal op het vak keerde we weer terug in een soort van droomwereld. Die grasmat, de tribunes, de spelers die inmiddels aan de warming-up waren begonnen en het Engelse geroezemoes. Was dit echt? Nog nooit heb ik Jesse negentig minuten lang zo met een voetbalwedstrijd mee zien leven, nog nooit had Jesse negentig minuten gestaan tijdens het spel en ik wist niet dat hij al die supportersliedjes al kenden. Toen hij volautomatisch bij de eerste klanken van You’ll Never Walk Alone zijn sjaal in de lucht stak kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik had hem niet voorgeprogrammeerd, niets ingefluisterd maar het gebeurde allemaal gewoon. Liverpool speelde niet zijn beste wedstrijd maar het was betoverend om te zien, we hadden het gevoel alsof we er al jaren kwamen en werden meegezogen in de dynamiek. We werden woest toen er weer een Watford-speler aan Mo Salah ging hangen, we werden gek van de VAR en uitzinnig bij een goal. Toen het laatste fluitsignaal klonk zijn we eerst
weer even gaan zitten. We keken elkaar aan en zeiden even helemaal niets meer. Stilletjes genoten we nog even van het leeglopende stadion om vervolgens als in een soort adrenalinerush de trappen of te rennen en elkaar de oren van het hoofd te praten. Eenmaal buiten in de koude wind zochten we John weer op om netjes de kaarten in te leveren en om weer aan te sluiten in de rij voor bus 917, terug naar de echte wereld.
Jeroen
